Współuzależnienie wcale nie oznacza wspólnego picia bądź wspólnej konsumpcji substancji psychoaktywnych (narkotyków).
Osoba współuzależniona często neguje problem uzależnienia w rodzinie, usprawiedliwia złe zachowanie bliskiej osoby, chroni ją, ukrywa problem i robi wszystko, aby nikt poza członkami rodziny o tym problemie się nie dowiedział. Często odczuwa przy tym ogromny stres, napięcie i lęk.
Rodzina, w której jedna osoba jest uzależniona od alkoholu bądź narkotyków, a druga jest współuzależniona jest głęboko dysfunkcyjna i potrzebuje pomocy. W takich rodzinach często występuje przemoc zarówno fizyczna, psychiczna jak i ekonomiczna. Osoba współuzależniona wypiera problem, udaje że go nie ma, albo że go nie widzi.
Pomoc psychologiczna takiej rodzinie jest niezbędna, zwłaszcza jeżeli są w niej dzieci. Praca psychologa powinna być oparta na pracy z całą rodziną, ponieważ to cała rodzina cierpi z powodu uzależnienia jednego z jej członków.
Celem pracy psychologa powinno być uświadomienie mechanizmów współuzależnienia i opracowanie strategii pokonania współuzależnienia.